یادداشت| او لیاقت داشت تا عادی نباشد!
سه‌شنبه, ۲۰ آبان ۱۳۹۹ ساعت ۲۰:۴۵
نوید شاهد - ملیحه اکبری فعال حوزه رسانه در یادداشتی می‌نویسد: "شهیده فاطمه شفیعی" شیرزنی که قاب مهربانی و فداکاری او تا همیشه بر دیوار باورها و خاطرات باقی می‌ماند، این شهید راه خدمت در ماه‌های مبارزه با کرونا با شجاعت و عشقی مثال‌زدنی برای نجات جان هم‌نوعان و بیماران کرونایی تلاش و ایستادگی کرد و پس از ابتلا به بیماری کرونا و تحلیل توان جسمانی‌اش آسمانی شد، او لیاقت داشت تا «عادی» نباشد و به تبار پاکان و شهیدان بپیوندد، به راستی که نام فاطمه شفیعی جاودانه شد
به‌گزارش نوید شاهد البرز؛ توفیق داشتم تا به رسم ادب و وظیفه‌شناسی در منزل پدری شهید والامقام مدافع سلامت
آنچه بسیار تلخ بود، دلتنگی چند ماهه پدر و مادر نازنین این شهیده و خواهرانش برای دیدن و به آغوش کشیدن فاطمه عزیز بود، چرا که او برای در امان ماندن خانواده اش از شر کرونا کمتر به آنها سر می زد و بیشتر تلفنی جویای احوال شان می شد که این موضوع سفرش به سمت آخرت را غریبانه‌تر کرد و باور رفتنش را برای خانواده‌اش سخت تر... گرچه مرگ پایان کبوتر نیست!
در این میان تنها وظیفه ما برای پاسداشت مسیر پرافتخار این شهیده والامقام و همکاران عزیزش رعایت پروتکل‌هاست؛ به این بیاندیشیم که این بانو هم یک مادر بود و برای فرزندانش ارزوها داشت، به چشمان اشکبار پدر و مادرش، به دلتنگی خواهرانش و بی تابی فرزندانش.... به راستی اگر ما نکات را رعایت کنیم کمک بزرگی به کادر درمان کرده ایم.
«شهیده فاطمه شفیعی‌مقدم» سرپرستار بیمارستان امام حسن مجتبی(ع) که ساکن شهر فردیس هستند حضور یابم.شهیده فاطمه شفیعی شیرزنی که قاب مهربانی و فداکاری او تا همیشه بر دیوار باورها و خاطرات باقی می‌ماند، این شهید راه خدمت در ماه‌های مبارزه با کرونا با شجاعت و عشقی مثال‌زدنی برای نجات جان هم‌نوعان و بیماران کرونایی تلاش و ایستادگی کرد و پس از ابتلا به بیماری کرونا و تحلیل توان جسمانی‌اش آسمانی شد، او لیاقت داشت تا «عادی» نباشد و به تبار پاکان و شهیدان بپیوندد، به راستی که نام فاطمه شفیعی جاودانه شد و تقدیر این گونه رقم خورد که با آسمانی شدنش بار دیگر برای فردیس فاطمی و اهالی شریف آن به ویژه ساکنین محترم شهرک ۱۱۰ افتخار و حماسه آفرینی کند.
امروز جای فاطمه عزیز در جمع صمیمی خانواده اش بسیار خالی بود، پدر و مادری مومن، مهربان و با محبت و خواهرانی که به شدت دلتنگ بودند و در عین حال به ایثار و بزرگی خواهرشان می بالیدند.
آنچه بسیار تلخ بود، دلتنگی چند ماهه پدر و مادر نازنین این شهیده و خواهرانش برای دیدن و به آغوش کشیدن فاطمه عزیز بود، چرا که او برای در امان ماندن خانواده اش از شر کرونا کمتر به آنها سر می زد و بیشتر تلفنی جویای احوال شان می شد که این موضوع سفرش به سمت آخرت را غریبانه‌تر کرد و باور رفتنش را برای خانواده‌اش سخت تر... گرچه مرگ پایان کبوتر نیست!
در این میان تنها وظیفه ما برای پاسداشت مسیر پرافتخار این شهیده والامقام و همکاران عزیزش رعایت پروتکل‌هاست؛ به این بیاندیشیم که این بانو هم یک مادر بود و برای فرزندانش ارزوها داشت، به چشمان اشکبار پدر و مادرش، به دلتنگی خواهرانش و بی تابی فرزندانش.... به راستی اگر ما نکات را رعایت کنیم کمک بزرگی به کادر درمان کرده ایم.
انتهای پیام/
نظر شما
